Przygotowując ten wpis nie tracimy nadziei, że rozwiejemy wszelkie wątpliwości odnośnie tego, jak odmienia się ten piękny rzeczownik w języku polskim. Problematyczne bowiem okazują się nie wszystkie przypadki.
Na wstępie warto jednak zaznaczyć, że w każdej sytuacji, w której pojawia się wątpliwość odnośnie tego, czy poprawny zapis to nadziei czy nadzieji, odpowiedź jest taka sama – zawsze nadziei.
A zatem w odmienia liczby pojedynczej rzeczownika nadzieja, wygląda to następująco:
Mianownik (kto? co?): nadzieja
Dopełniacz (kogo? czego?): nadziei
Celownik (komu? czemu?): nadziei
Biernik (kogo? co?): nadzieję
Narzędnik (z kim? z czym): nadzieją
Miejscownik (o kim? o czym?): nadziei
Wołacz: nadziejo
W odmianie liczby mnogiej, w dopełniaczu także występuje przypadek nadziei, a nie nadzieji.
Przykłady:
Nie ma już nadziei na zatrzymanie procesów degradacji środowiska naturalnego.
Rozmawiali o nadziei na poprawę sytuacji.
Przyglądał się nadziei, która rodziła się w ich sercach.
Mamy nadzieję, że już teraz wyraz ten nie sprawi Wam problemów.