Głoska nosowa „ę” w języku polskim wielu osobom sprawia problem, zwłaszcza w odniesieniu do czasowników. Kiedy wyraz napiszemy z „e”, a kiedy z „ę”? W przypadku czasownika „dziękować”, podobnie jak w wielu innych sytuacjach, odpowiedź zależy od kontekstu zdania, a przede wszystkim od podmiotu – a więc osoby, o której traktuje tekst.
W 1 os. liczby pojedynczej, a zatem zawsze, kiedy piszemy o sobie, wymagana będzie samogłoska „ę”.
Przykłady:
Bardzo Ci dziękuję.
Kiedy spotykam się z bezinteresowną pomocą, zawsze dziękuję.
Dziękuję za zainteresowanie.
Z kolei w przypadku treści opisującej zachowanie kogoś innego w 3 os. liczby pojedynczej, kiedy relacjonowane jest to, co ona robiła, wymagana jest samogłoska „e”.
Przykłady:
Tomasz dziękuje wszystkim przybyłym gościom.
Dziękuje zawsze, gdy uzna, że jest to konieczne.
Odchodząc powiedziała dziękuje.